کد مطلب:315534 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:161
سفر ابن زیاد به کوفه
همینكه ابن زیاد حكم امارت كوفه را دریافت، به سرعت راه آن دیار را پیش گرفت و برای سبقت گرفتن از امام حسین در رسیدن به كوفه بدون كمترین درنگی تا نزدیكیهای آن شهر تاخت. در آنجا برای آنكه به كوفیان وانمود كند كه امام حسین است، لباسهای خود را تغییر داد و لباس یمنی پوشید و عمامه ای سیاه بر سرگذاشت. این نیرنگ، مؤثر واقع شد و مردم به استقبال او شتافتند در حالی كه بانگ «زنده باد» سر می دادند. ابن زیاد به شدت نگران شد، از ترس آنكه مبادا رازش آشكار شود و به قتل برسد، بر سرعت خود افزود تا به دارالاماره رسید. در آنجا درها را بسته دید، در را به صدا درآورد. نعمان از فراز دیوار
[ صفحه 133]
آشكار شد و به گمان آنكه امام حسین پشت در است، با ملایمت گفت:
«یابن رسول الله! من امانتم را به تو تحویل نخواهم داد، علاقه ای هم به جنگ با تو ندارم».
پسر مرجانه بر او بانگ زد: «در را باز كن - كه می خواهم باز نكنی! - شبت دراز باد!»
یكی از كسانی كه در پس او بود، او را شناخت و بر مردم بانگ زد: «به خداوند كعبه! او پسر مرجانه است».
این سخن چون صاعقه برای آنان بود. همه ی آنان در حالی كه از هراس و ترس، وجودشان پر شده بود، به طرف خانه های خود شتافتند. آن طاغوت وارد قصر شد، بر اموال و تسلیحات دست گذاشت و مزدوران اموی چون «عمربن سعد، شمر بن ذی الجوشن، محمدبن اشعث» و دیگر سران كوفه، دور او را گرفتند و پس از بیان قیام و معرفی اعضای برجسته ی آن، به طرح نقشه های هولناك برای سركوب آن پرداختند.
فردای آن روز، پسر مرجانه مردم را در مسجد اعظم شهر جمع كرد، آنان را از امارت خود بر كوفه آگاه كرد، مطیعان را به پاداش، وعده داد و عاصیان را به كیفرهای سخت، تهدید كرد. سپس دست به گستردن وحشت و ترس میان مردم زد؛ گروهی را بازداشت كرد و بدون كمترین تحقیقی دستور اعدام آنان را صادر كرد و زندانها را از بازداشت شدگان پر كرد و از این وسیله برای تسلط بر شهر استفاده نمود.
هنگامی كه مسلم از آمدن ابن زیاد به كوفه و اعمال وحشیانه ی او با خبر شد، از خانه ی مختار به خانه ی بزرگ كوفیان و سرور مطاع آنان، سردار بزرگ، «هانی بن عروة» - كه به دوستی اهل بیت مشهور بود - منتقل شد.
[ صفحه 134]
«هانی» به گرمی از «مسلم» استقبال كرد و درهای خانه را بر شیعیان او گشود و در زمینه ی تصمیماتی كه برای استواری و پشتیبانی نهضت و ستیز با دشمنان آن اتخاذ می شد، همكاری كرد.
[ صفحه 133]
آشكار شد و به گمان آنكه امام حسین پشت در است، با ملایمت گفت:
«یابن رسول الله! من امانتم را به تو تحویل نخواهم داد، علاقه ای هم به جنگ با تو ندارم».
پسر مرجانه بر او بانگ زد: «در را باز كن - كه می خواهم باز نكنی! - شبت دراز باد!»
یكی از كسانی كه در پس او بود، او را شناخت و بر مردم بانگ زد: «به خداوند كعبه! او پسر مرجانه است».
این سخن چون صاعقه برای آنان بود. همه ی آنان در حالی كه از هراس و ترس، وجودشان پر شده بود، به طرف خانه های خود شتافتند. آن طاغوت وارد قصر شد، بر اموال و تسلیحات دست گذاشت و مزدوران اموی چون «عمربن سعد، شمر بن ذی الجوشن، محمدبن اشعث» و دیگر سران كوفه، دور او را گرفتند و پس از بیان قیام و معرفی اعضای برجسته ی آن، به طرح نقشه های هولناك برای سركوب آن پرداختند.
فردای آن روز، پسر مرجانه مردم را در مسجد اعظم شهر جمع كرد، آنان را از امارت خود بر كوفه آگاه كرد، مطیعان را به پاداش، وعده داد و عاصیان را به كیفرهای سخت، تهدید كرد. سپس دست به گستردن وحشت و ترس میان مردم زد؛ گروهی را بازداشت كرد و بدون كمترین تحقیقی دستور اعدام آنان را صادر كرد و زندانها را از بازداشت شدگان پر كرد و از این وسیله برای تسلط بر شهر استفاده نمود.
هنگامی كه مسلم از آمدن ابن زیاد به كوفه و اعمال وحشیانه ی او با خبر شد، از خانه ی مختار به خانه ی بزرگ كوفیان و سرور مطاع آنان، سردار بزرگ، «هانی بن عروة» - كه به دوستی اهل بیت مشهور بود - منتقل شد.
[ صفحه 134]
«هانی» به گرمی از «مسلم» استقبال كرد و درهای خانه را بر شیعیان او گشود و در زمینه ی تصمیماتی كه برای استواری و پشتیبانی نهضت و ستیز با دشمنان آن اتخاذ می شد، همكاری كرد.